Συχνά αναρωτιέμαι, μέσα στα τόσο κοσμοϊστορικά που συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο, πως γίνεται η ελληνική κοινωνία να παρουσιάζει τέτοια κοινωνική, πολιτική και οικονομική ανοχή. Νιώθω κι εγώ ότι έχω υποστεί μια πολιτική μετάλλαξη, βιώνοντας καθημερινά τραγικές εξελίξεις και αλλάζοντας συχνά αντιλήψεις, συνυπεύθυνος με τα ΜΜΕ και τους χαρισματικούς επικοινωνιακά πολιτικούς μας, για την αντιμετώπιση της κρίσης αυτής. Ποια δημοκρατική κοινωνία θα έκανε αποδεκτό ένα μνημόνιο το οποίο θα κατέλυε το σύνταγμα της χώρας; Ποια δημοκρατική κοινωνία θα έκανε αποδεκτή τη λύση της επίταξης των φορτηγών; Ποια δίκαιη κοινωνία θα συνηγορούσε στη λύση της μείωσης των μισθών και αύξησης των φορολογικών βαρών υπέρ των λίγων και εις βάρος των πολλών; Ποιο εθνικό συμφέρον θα οδηγούσε στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας;Όλα τα παραπάνω ερωτήματα χρήζουν πρωτίστως ηθικής και πολιτισμικής ανάλυσης και κατ’ επέκταση οικονομικής. Αποφασίσαμε ως έθνος με την ψήφο μας την εκχώρηση εθνικών μας δικαιωμάτων σε ξένους στο δίλλημα πτώχευση ή ανάπτυξη; Υπήρξε ειλικρινής δημοκρατικός διάλογος για την επιβολή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του μνημονίου; Ποιος ο λόγος να ψηφίζουμε βουλευτές όταν οι εθνικές μας πολιτικές, εκφρασμένες μέσα από τον ετήσιο προϋπολογισμό μας, θα προσαρμόζονται στις συστάσεις της Κομισιόν προτού επικυρωθούν από το εθνικό μας κοινοβούλιο;
Ήταν πρόδηλο ότι, αντί των παραπάνω επιλογών, θα έπρεπε να επέλθουν ριζικές αλλαγές στο εθνικό σύστημα αξιών που διέπει τις κοινωνικές και οικονομικές συμβάσεις για να αντισταθούμε σθεναρά στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας και να επιστρέψουμε από μόνοι μας στην ανάπτυξη. Πρέπει να φανερωθούν και να εκλείψουν τα ζητήματα διαφθοράς υψηλού ή χαμηλού μεγέθους. Πρέπει να πάψει συνειδητά ο κάθε πολίτης να φοροδιαφεύγει. Πρέπει το κράτος να νοικοκυρεύει τις υποχρεώσεις του γρηγορότερα για να στρέφεται αμεσότερα σε πιο παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, σε μεγάλα έργα υποδομής που θα αύξαναν τον εθνικό πλούτο και θα μείωναν σταδιακά το χρέος και τη δανειακή εξάρτηση από τραπεζικά και αλλότριων χωρών συμφέροντα. Θα έπρεπε όλοι να σκέπτονται με γνώμονα το όλον και όχι το ίδιον συμφέρον.
Στο βάθος…ανάπτυξη
Αναπτυξιακά, δεν είναι αποδοτικό να απαιτείται η επιδότηση ανακαίνισης ενός ψιλικατζίδικου όταν μεγάλα έργα υποδομής υστερούν. Πως θα καταστεί η Ελλάδα, λόγω γεωγραφικής της θέσης, διαμετακομιστικό κέντρο της Ευρώπης ή / και της Δύσης όταν υπάρχουν πεπαλαιωμένα οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα, λιμάνια και αεροδρόμια; Πως θα καταστεί η Ελλάδα κέντρο παραγωγής και μεταφοράς φθηνής ενέργειας όταν ναυαγούν έργα κατασκευής αγωγών φυσικού αερίου και καθυστερεί η εγκατάσταση ΑΠΕ; Πως θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μέσω τεχνολογικών καινοτομιών όταν η προώθηση ευρυζωνικών δικτύων και υπηρεσιών προσκρούει σε παγιωμένα τηλεπικοινωνιακά συμφέροντα, όταν η έρευνα δε χρηματοδοτείται και η εκπαίδευση δε συνδέεται με τις επιχειρηματικές πρακτικές;
Γιατί όμως καθυστερούν αυτά τα αναπτυξιακά έργα υποδομής ενώ 25 δισ. στου ΕΣΠΑ περιμένουν ένα αναξιοποίητο αναπτυξιακό εργαλείο; Γιατί η απορροφητικότητα του ΕΣΠΑ βρίσκεται σε τόσο χαμηλά επίπεδα;
Η προφανής αιτία είναι τα τεράστια χρέη του δημοσίου κατά πάντων (επιχειρήσεων, ΟΤΑ, Ταμείων κα) που δεν επιτρέπουν την εκταμίευση της δημόσιας συμμετοχής για την εκκίνηση των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ. Δεύτερη και επαχθής αιτία είναι η επίτευξη πλήρους φιλελευθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας με την εφαρμογή όλων των διαρθρωτικών μέτρων του μνημονίου με σκοπό την προσέλκυση ξένων επενδύσεων που δυστυχώς θα οδηγήσουν στον αφελληνισμό πολλών επαγγελμάτων και βιομηχανιών. Τρίτη και ευτελέστερη αιτία είναι οι επικείμενες εκλογές και οι αλλαγές στο διοικητικό χάρτη της χώρας. Άραγε περιμένουν τα αρμόδια υπουργεία να αλλάξουν χέρια οι ΟΤΑ για να λειτουργήσουν τα επιδοτούμενα έργα γρηγορότερα ή μήπως περιμένουν να καρπωθούν και τα νέα «παιδιά» τα ελέη του ΕΣΠΑ;
Αυτή είναι η πραγματική ηθική κατάντια του πολιτικού συστήματος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Το διαρκές ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας και η αδιάκοπη πάλη των δικών μας με τους δικούς τους... Μια πραγματικότητα που επικροτείται με το πιο χυδαίο τρόπο καθημερινά με ευθύνη των ΜΜΕ από όλους τους Έλληνες…
