Η παρούσα κατάσταση της χώρας μου έφερε στο νου ένα παραμύθι του Αισώπου, που έρχεται από τα βάθη της δικής μας ελληνικής ιστορίας, για να μας υπενθυμίσει πως δεν έχουμε ακόμη διδαχθεί, εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια, από τα λάθη μας. Το παραμύθι ονομάζεται η Γυναίκα και οι Δουλειές και, για όσους δεν το γνωρίζουν, έχει ως εξής:
«Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήταν τόσο εργατική ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε τις δούλες κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν τις κότες, να βγάλουν την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια.
Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν.
- Δεν είναι κατάσταση αυτή, έλεγαν.
- Θα πεθάνουμε στα πόδια μας.
- Μας ξυπνάει προτού καλά-καλά χαράξει.
- Μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της.
Μια δούλη σκέφτηκε τότε ότι εκείνος ο πετεινός τα φταίει όλα. Πως αν δε λαλούσε νύχτα ακόμα, θα κοιμόντουσαν ως το πρωί και παρότρυνε τις άλλες να τον πνίξουν. Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό.
Αλλά βγήκε χειρότερα γιʼ αυτές. Γιατί η χήρα, τώρα που δεν έχει πετεινό να την ξυπνάει με το λάλημά του, ξυπνάει νωρίτερα γιατί φοβάται μήπως δεν προφτάσει τις δουλειές της και ξυπνάει από εκείνη την ώρα και τις δούλες της.»
Στην Ελλάδα, ζούμε το εξής οξύμωρο: είμαστε κατά γενική ομολογία ένας υπερήφανος λαός με ένδοξους αγώνες και ιστορικές στιγμές αντίστασης που μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια αλλά ταυτόχρονα διακατεχόμαστε από ένα κοινό αίσθημα δουλοπρέπειας. Είμαστε εθνικά υπερήφανοι που θεωρούμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας ενώ ταυτόχρονα παρουσιαζόμαστε συνεχώς ως ο άσωτος γιος-ικέτης της συγχώρεσης της μάνας Ευρώπης για τα συνεχή ατοπήματά μας.
Αναγκαζόμαστε, δηλαδή, καθημερινά να σέρνουμε το βαρύ καβούκι της εθνικής, οικονομικής και πολιτικής δουλείας μας, βαρυγκωμώντας πάντα για το δυσβάσταχτο βάρος του ενώ ταυτόχρονα με περισσή αλαζονεία (από ψευτουπερηφάνεια ίσως) χρησιμοποιούμε «δουλικές» μεθόδους εις βάρος των αδελφών μας και ανταμείβουμε με άδικο τρόπο τη μεγαλοπρέπεια της ευεργέτιδας μάνας μας δίχως να πολυνοιαζόμαστε για τα ιδεολογήματα της δημοκρατίας (ελευθερία, ισονομία και αξιοκρατία) για τα οποία δώσαμε ένδοξες μάχες στο παρελθόν. Που βρίσκεται η πραγματική μετάνοια στις πράξεις μας;
Η χήρα μάνα μας μπορεί να μη μας εκδικείται για τις ατασθαλίες μας αλλά της εκχωρείται μεγαλύτερο δικαίωμα εποπτείας στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δεν πρόκειται να μας κόψει το ψωμί αλλά εφόσον υπαχθούμε σε κοινοτική επιτήρηση, η μακροοικονομική μας πολιτική θα ελέγχεται, αυστηρότερα αυτή τη φορά, από αυτή προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα προσαρμογής και οριοθετώντας το χρόνο υλοποίησής τους.
Το ίδιο μοτίβο όσον αφορά το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, την απασχόληση, την υγεία. Εξίσωση ορίων ηλικίας, μείωση της σύνταξης, εφαρμογή εργασίας-λάστιχο και εδραίωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, περικοπές στις δαπάνες για την υγεία. Δε φταίει η Ευρώπη που ξυπνάει τώρα πια νωρίτερα για να προλάβει τα δύσκολα που έρχονται, φταίνε οι κουτές δούλες της που σφάξανε τον κόκκορα και προφανώς τον έφαγαν και στην υγειά της…
«Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήταν τόσο εργατική ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε τις δούλες κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν τις κότες, να βγάλουν την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια.Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν.
- Δεν είναι κατάσταση αυτή, έλεγαν.
- Θα πεθάνουμε στα πόδια μας.
- Μας ξυπνάει προτού καλά-καλά χαράξει.
- Μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της.
Μια δούλη σκέφτηκε τότε ότι εκείνος ο πετεινός τα φταίει όλα. Πως αν δε λαλούσε νύχτα ακόμα, θα κοιμόντουσαν ως το πρωί και παρότρυνε τις άλλες να τον πνίξουν. Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό.
Αλλά βγήκε χειρότερα γιʼ αυτές. Γιατί η χήρα, τώρα που δεν έχει πετεινό να την ξυπνάει με το λάλημά του, ξυπνάει νωρίτερα γιατί φοβάται μήπως δεν προφτάσει τις δουλειές της και ξυπνάει από εκείνη την ώρα και τις δούλες της.»
Στην Ελλάδα, ζούμε το εξής οξύμωρο: είμαστε κατά γενική ομολογία ένας υπερήφανος λαός με ένδοξους αγώνες και ιστορικές στιγμές αντίστασης που μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια αλλά ταυτόχρονα διακατεχόμαστε από ένα κοινό αίσθημα δουλοπρέπειας. Είμαστε εθνικά υπερήφανοι που θεωρούμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας ενώ ταυτόχρονα παρουσιαζόμαστε συνεχώς ως ο άσωτος γιος-ικέτης της συγχώρεσης της μάνας Ευρώπης για τα συνεχή ατοπήματά μας.
Αναγκαζόμαστε, δηλαδή, καθημερινά να σέρνουμε το βαρύ καβούκι της εθνικής, οικονομικής και πολιτικής δουλείας μας, βαρυγκωμώντας πάντα για το δυσβάσταχτο βάρος του ενώ ταυτόχρονα με περισσή αλαζονεία (από ψευτουπερηφάνεια ίσως) χρησιμοποιούμε «δουλικές» μεθόδους εις βάρος των αδελφών μας και ανταμείβουμε με άδικο τρόπο τη μεγαλοπρέπεια της ευεργέτιδας μάνας μας δίχως να πολυνοιαζόμαστε για τα ιδεολογήματα της δημοκρατίας (ελευθερία, ισονομία και αξιοκρατία) για τα οποία δώσαμε ένδοξες μάχες στο παρελθόν. Που βρίσκεται η πραγματική μετάνοια στις πράξεις μας;
Η χήρα μάνα μας μπορεί να μη μας εκδικείται για τις ατασθαλίες μας αλλά της εκχωρείται μεγαλύτερο δικαίωμα εποπτείας στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δεν πρόκειται να μας κόψει το ψωμί αλλά εφόσον υπαχθούμε σε κοινοτική επιτήρηση, η μακροοικονομική μας πολιτική θα ελέγχεται, αυστηρότερα αυτή τη φορά, από αυτή προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα προσαρμογής και οριοθετώντας το χρόνο υλοποίησής τους.
Το ίδιο μοτίβο όσον αφορά το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, την απασχόληση, την υγεία. Εξίσωση ορίων ηλικίας, μείωση της σύνταξης, εφαρμογή εργασίας-λάστιχο και εδραίωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, περικοπές στις δαπάνες για την υγεία. Δε φταίει η Ευρώπη που ξυπνάει τώρα πια νωρίτερα για να προλάβει τα δύσκολα που έρχονται, φταίνε οι κουτές δούλες της που σφάξανε τον κόκκορα και προφανώς τον έφαγαν και στην υγειά της…
