Ευτυχώς δεν επτωχεύσαμεν…

Είδα ένα εφιάλτη πρόσφατα που περιγράφει μια άλλη πραγματικότητα: η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών και κήρυξε πτώχευση ημέρες εορτών. Η κατάρρευση της οικονομίας μας δημιούργησε ντόμινο καταρρεύσεων στα υπόλοιπα «γουρούνια» της μεσογείου (PIGS – Portugal, Italy, Greece, Spain) καθώς οι κερδοσκόποι τραπεζίτες με την ευλογία των αξιολογητών βρήκαν την ευκαιρία να χτυπήσουν στον αδύναμο Ευρωπαϊκό Νότο.

Το ντόμινο συνεχίστηκε σε Ιρλανδία και Μεγάλη Βρετανία. Η καρδιά της Ευρώπης είχε περικυκλωθεί από μια νέα επιδημία: η «γρίπη των χοίρων» του Νότου απειλούσε στην κατάρρευση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κ όμως ο εφιάλτης δεν έγινε πραγματικότητα καθώς το ευρωπαϊκό όνειρο κατάφερε να συνταχθεί απέναντι στους καιροσκόπους οίκους αξιολόγησης.

Στην πραγματικότητα, οι Βρυξέλλες θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, όχι γιατί γουστάρουν ήλιο και θάλασσα το καλοκαίρι αλλά γιατί αντιμετωπίζουν συνειδητά το πάθημα της Ελλάδας ως μάθημα παγκόσμιας πολιτικής στρατηγικής που γεννά ακόμη και την ανάγκη για τη θέσπιση ευρωπαϊκού ανεξάρτητου και αμερόληπτου συστήματος αξιολόγησης επιδόσεων των κρατών, ως απάντηση στην εξάρτηση από τους κερδοσκόπους διεθνείς οίκους αξιολόγησης. Πως καταφέρνουμε πάντα σα χώρα να γινόμαστε από άσωτοι υιοί ευεργέτες και τανάπαλιν…

Ευτυχώς δεν επτωχεύσαμεν… σε παράφραση της αξιομνημόνευτης φράσης του Χαρίλαου Τρικούπη, του μοναδικού πραγματικού μεταρρυθμιστή και εκσυγχρονιστή πολιτικού της Ελλάδος μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά τα προβλήματα εδώ και παραπάνω από ένα αιώνα δυσεπίλυτα: αναξιοπιστία της κοινοβουλευτικής λειτουργίας, γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση και ελλιπή οικονομικά.

Μια χώρα πολιτικά στείρα και ανίκανη να τιθασεύσει τη διαφθορά, να επαναφέρει την πολιτική αξιοπιστία, να περιορίσει τη δημόσια σπατάλη και τη φοροδιαφυγή. Μια χώρα αδαής που κατέβασε τα παντελόνια μπροστά στα μάτια διεθνών προπαγανδιστικών μίντια και κερδοσκόπων οίκων αξιολόγησης, διαλαλώντας στην υφήλιο πόσο κλέφτες, ασυνείδητοι κι ανέντιμοι είμαστε σαν Έλληνες, απειλώντας συνάμα και το ευρωπαϊκό δημιούργημα.

Πολιτική «καρότου και μαστιγίου», λοιπόν, οι Ευρωπαίοι έναντι της Ελλάδας με μαζικές δηλώσεις στήριξης της ελληνικής οικονομίας στον έξω κόσμο αλλά και αυστηρές προειδοποιήσεις στα ενδότερα για μεταρρυθμίσεις μέχρις ότου η Ελλάδα μας να μάθει να λύνει μόνη της τα χρόνια προβλήματά της.

Ευτυχώς δεν επτωχεύσαμεν… αλλά δε μας φοβίζουν οι έλεγχοι κι οι υποβαθμίσεις. Ας έρχονται τα κλιμάκια του ΔΝΤ ανά τρεις μήνες. Ας γράφει ο κάθε αναλυτής των μεγάλων και «έγκυρων» οίκων αξιολόγησης, οι οποίοι γνώριζαν αλλά δε μαρτύρησαν ποτέ την παγκόσμια χρηματοπιστωτική θύελλα των τελευταίων ετών, ότι είμαστε η ντροπή της ευρωζώνης. Εξάλλου έχει αποτυπωθεί πια βαθιά στην εθνική συνείδηση η εικόνα, που διανύει το χρόνο της εθνικής μας ύπαρξης εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια, του «εκπνέοντος κτήνους» περικυκλωμένο από τα μαύρα κοράκια που είναι έτοιμα να το κατασπαράξουν.

Αντί ευχής για το νέο έτος: περιμένω τη μέρα που «θα διασχίσω ένα πρωινό τον κόσμο / και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο. Γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο / είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος / ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας»

Στέρεο Νόβα, Ένα κλεμμένο ποδήλατο

Η Ευρώπη και οι δούλες της

Η παρούσα κατάσταση της χώρας μου έφερε στο νου ένα παραμύθι του Αισώπου, που έρχεται από τα βάθη της δικής μας ελληνικής ιστορίας, για να μας υπενθυμίσει πως δεν έχουμε ακόμη διδαχθεί, εδώ και 2500 χιλιάδες χρόνια, από τα λάθη μας. Το παραμύθι ονομάζεται η Γυναίκα και οι Δουλειές και, για όσους δεν το γνωρίζουν, έχει ως εξής:

«Ζούσε κάποτε μια χήρα, που ήτανε πλούσια κι είχε δούλες. Είχε σπίτι μεγάλο και χωράφια κι ήταν τόσο εργατική ώστε μόλις λαλούσε ο πετεινός της, σηκωνότανε από το κρεβάτι της, ξυπνούσε τις δούλες κι άρχιζε αμέσως τις δουλειές. Έπρεπε να συγυρίσουν το σπίτι, να ζυμώσουν, να ψήσουν ψωμί, να μαγειρέψουν, να ταΐσουν τις κότες, να βγάλουν την κατσίκα και τη γελάδα στο λιβάδι για να βοσκήσουν, να κουβαλήσουν το ψωμί και το φαγητό σε εκείνους που δούλευαν στα χωράφια.

Οι δουλειές ήταν αμέτρητες κάθε μέρα κι οι δούλες βαρυγκωμούσαν.

- Δεν είναι κατάσταση αυτή, έλεγαν.
- Θα πεθάνουμε στα πόδια μας.
- Μας ξυπνάει προτού καλά-καλά χαράξει.
- Μόλις λαλήσει εκείνος ο καταραμένος ο πετεινός της.

Μια δούλη σκέφτηκε τότε ότι εκείνος ο πετεινός τα φταίει όλα. Πως αν δε λαλούσε νύχτα ακόμα, θα κοιμόντουσαν ως το πρωί και παρότρυνε τις άλλες να τον πνίξουν. Οι άλλες βρήκαν σωστή τη συμβουλή της και το ίδιο βράδυ μπήκαν κρυφά στο κοτέτσι κι έπνιξαν τον πετεινό.

Αλλά βγήκε χειρότερα γιʼ αυτές. Γιατί η χήρα, τώρα που δεν έχει πετεινό να την ξυπνάει με το λάλημά του, ξυπνάει νωρίτερα γιατί φοβάται μήπως δεν προφτάσει τις δουλειές της και ξυπνάει από εκείνη την ώρα και τις δούλες της.»

Στην Ελλάδα, ζούμε το εξής οξύμωρο: είμαστε κατά γενική ομολογία ένας υπερήφανος λαός με ένδοξους αγώνες και ιστορικές στιγμές αντίστασης που μας γεμίζουν εθνική υπερηφάνεια αλλά ταυτόχρονα διακατεχόμαστε από ένα κοινό αίσθημα δουλοπρέπειας. Είμαστε εθνικά υπερήφανοι που θεωρούμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας ενώ ταυτόχρονα παρουσιαζόμαστε συνεχώς ως ο άσωτος γιος-ικέτης της συγχώρεσης της μάνας Ευρώπης για τα συνεχή ατοπήματά μας.

Αναγκαζόμαστε, δηλαδή, καθημερινά να σέρνουμε το βαρύ καβούκι της εθνικής, οικονομικής και πολιτικής δουλείας μας, βαρυγκωμώντας πάντα για το δυσβάσταχτο βάρος του ενώ ταυτόχρονα με περισσή αλαζονεία (από ψευτουπερηφάνεια ίσως) χρησιμοποιούμε «δουλικές» μεθόδους εις βάρος των αδελφών μας και ανταμείβουμε με άδικο τρόπο τη μεγαλοπρέπεια της ευεργέτιδας μάνας μας δίχως να πολυνοιαζόμαστε για τα ιδεολογήματα της δημοκρατίας (ελευθερία, ισονομία και αξιοκρατία) για τα οποία δώσαμε ένδοξες μάχες στο παρελθόν. Που βρίσκεται η πραγματική μετάνοια στις πράξεις μας;

Η χήρα μάνα μας μπορεί να μη μας εκδικείται για τις ατασθαλίες μας αλλά της εκχωρείται μεγαλύτερο δικαίωμα εποπτείας στις αποφάσεις που μας αφορούν. Δεν πρόκειται να μας κόψει το ψωμί αλλά εφόσον υπαχθούμε σε κοινοτική επιτήρηση, η μακροοικονομική μας πολιτική θα ελέγχεται, αυστηρότερα αυτή τη φορά, από αυτή προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα προσαρμογής και οριοθετώντας το χρόνο υλοποίησής τους.

Το ίδιο μοτίβο όσον αφορά το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, την απασχόληση, την υγεία. Εξίσωση ορίων ηλικίας, μείωση της σύνταξης, εφαρμογή εργασίας-λάστιχο και εδραίωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, περικοπές στις δαπάνες για την υγεία. Δε φταίει η Ευρώπη που ξυπνάει τώρα πια νωρίτερα για να προλάβει τα δύσκολα που έρχονται, φταίνε οι κουτές δούλες της που σφάξανε τον κόκκορα και προφανώς τον έφαγαν και στην υγειά της…