Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ' όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ' τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία. Το δικό μας Παράλογο
Λίγα λόγια από εκείνο τον "ξένο" (Albert Camus), που δεν είναι άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Σίσυφος δεν απέχει πολύ από το ανάλογο παράλογο εαυτό μας...
"Καμιά φορά τα σκηνικά καταρρέουν. Ξύπνημα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες γραφείο ή εργαστάσιο, γεύμα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες δουλειά, φαγητό, ύπνος και Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται εύκολα στον ίδιο ρυθμό τον περισσότερο καιρό. Μια μέρα όμως γεννιέται το "γιατί" κι όλα αρχίζουν σ'αυτή την πληκτική κούραση. Αρχίζουν, αυτό είναι το ενδιαφέρον. Στο τέλος μιας μηχανικής ζωής έρχεται η κούραση, την ίδια όμως στιγμή βάζει σε κίνηση τη συνείδηση[...]"
"Ζούμε με το μέλλον: αύριο, αργότερα, όταν σου δοθεί μια ευκαιρία, με τον καιρό θα καταλάβεις. Αυτές οι ακολουθίες είναι περίεργες αφού θα πεθάνουμε. Αλλά φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει πως είναι 30 χρόνων[...] Την ίδια στιγμή συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση μέσα σ'αυτόν[...] Ανήκει στο χρόνο και τρομοκρατημένος βλέπει στο πρόσωπό του χρόνου το χειρότερο εχθρό του. Αύριο, επιθυμούσε το αύριο, τη στιγμή που έπρεπε να μην το ήθελε μ'όλο του το είναι. Αυτή η επανάσταση της σάρκας αποτελεί το παράλογο."
"Να το παράλογο: βλέπουμε πως ο κόσμος είναι αδιαπέραστος, διαπιστώνουμε πως είναι αδύνατο ν'απλοποιήσουμε τα πράγματα, με πόσο πείσμα μπορεί να μας αντιστέκεται η φύση. Στο βάθος κάθε ομορφιάς υπάρχει κάτι το απάνθρωπο, οι λόφοι, ο γλυκός ουρανός, τα δένδρα χάνουν την ίδια στιγμή το ψεύτικο νόημα που τους δίναμε, γίνονται πιο μακρινά κι από ένα χαμένο παράδεισο[...]υπάρχουν μέρες όπου στο πρόσωπο μιας γνωστής μας, ξαναβρίσκουμε σα μια ξένη εκείνη που είχαμε αγαπήσει πριν μήνες ή χρόνια"
Νοσταλγία της ενότητας ή πόθος του απόλυτου;
"Όσα λογοπαίγνια κι αν χρησιμοποιήσουμε, όσους ακροβατικούς συλλογισμούς κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε ν'αρνηθούμε πως πάνω απ'όλα κατανοώ σημαίνει ενοποιώ. Όσο κι αν εξελίσσεται το πνεύμα, ο βαθύς πόθος του θα συνδέεται με το ασυνείδητο συναίσθημα που νοιώθει ο άνθρωπος μπροστά στον κόσμο: στην ανάγκη ν'αποκτήσει μια στενή σχέση μαζί του και την επιθυμία της σαφήνειας[...] το πνεύμα που προσπαθεί να καταλάβει την πραγματικότητα δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένο αν δεν την περιορίσει σε λογικά δεδομένα. Εάν ο άνθρωπος ήξερε πως και το σύμπαν μπορεί ν'αγαπάει και να υποφέρει, θα συμφιλιωνόταν μαζί του. Εάν μέσα στους ευμετάβλητους καθρέφτες των φαινομένων η σκέψη ανακάλυπτε αιώνιες σχέσεις, που θα μπορούσαν να συνοψίσουν και να συνοψισθούν σε μια μοναδική αρχή, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια πνευματική ευτυχία..."
"Πρέπει (όμως) να έχουμε αδιάκοπα στο μυαλό μας τη σταθερή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σ'εκείνο που νομίζουμε πως ξέρουμε και σ'εκείνο που πραγματικά ξέρουμε[...] Μπροστά σ'αυτό το πνευματικό αδιέξοδο, νοιώθουμε απόλυτα τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα σ'εμάς και σ'ό,τι κάνουμε. Όσο το πνεύμα μένει ήρεμο μέσα στον ακίνητο κόσμο των ελπίδων του, τα πάντα αντικατοπτρίζονται τοποθετημένα κανονικά στην ενότητα της νοσταλγίας του. Στην πρώτη του όμως κίνηση (συνείδηση), αυτός ο κόσμος σπάει και καταρέει: ατελείωτοι αντικατοπτρισμοί θέλουν να μάθουν[...]Μετά από αναζητήσεις τόσων αιώνων, από παρατηρήσεις τόσων σκέψεων, ξέρουμε καλά πως αυτό είναι αλήθεια για κάθε γνώση μας[...]: δεν υπάρχει ελπίδα για πραγματική γνώση..."
"Σκέφτομαι λοιπόν δε σημαίνει πια ενοποιώ, δε σημαίνει ότι συμφιλιώνομαι με τα φαινόμενα κάτω από το πρόσωπο μιας μεγάλης αρχής. Σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, σημαίνει να κατευθύνω τη συνείδησή μου, σημαίνει ότι από κάθε ιδέα και εικόνα δημιουργώ ένα προνομιούχο τόπο[...] Είναι, όμως, ένας τρόπος για να μάθεις, όχι για να παρηγορηθείς[...] Από τη στιγμή που η σκέψη διακρίνει σωστά, ο παραλογισμός γίνεται πάθος[...] Θέλω να μου εξηγηθούν τα πάντα ή τίποτα: μπροστά σ'αυτή την κραυγή της καρδιάς, η λογική είναι ανίσχυρη. Σπρωγμένο απ'αυτή την ανάγκη, το πνεύμα ψάχνει και βρίσκει μόνο αντιφάσεις και πραλογισμούς. Ό,τι δεν καταλαβαίνω, δεν έχει εξήγηση[...] Η σκέψη του ανθρώπου φτάνει μονάχα μέχρι το ύψος των τείχων που τον περιβάλλουν..."
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει γιατί...
