Την 3η του Σεπτέμβρη μην ξεχνάς!

Μήπως δε σε ξαναβρήκα στους μπαξέδες (της πλ. Συντάγματος) την (επανάσταση της) 3η του Σεπτέμβρη να περνάς; Να φωνάζεις, να απαιτείς, να συζητάς, να μοιράζεσαι, να σχεδιάζεις, να ετοιμάζεις τι; Αποκαμωμένος από τη σκληρή δουλειά, το περισσότερο που κατάφερες ήταν "την τσικουδιά στους καφενέδες / τα παλικάρια να κερνάς". Ξέχασες το αυτονόητο. To Σύνταγμα. Κι αυτοί ακόμη αλωνίζουν σαν άλλοτε, δίχως να δίδουν σε κανένα λογαριασμό...

Η επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου μας έδωσε Σύνταγμα. Είναι μέρα εθνικής εορτής. Δεν είναι πόσο περήφανα νιώθουμε που έχουμε Σύνταγμα αλλά πόσο Σύνταγμα έχουμε για να νιώθουμε περήφανα...

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

Είμαστε αυτοί που δεν αγάπησαν Θεό. Αυτοί που αμφισβήτησαν το μεταφυσικό. Ήτανε, λέμε, όλα παραμύθια. Φτιάξαμε τον δικό μας μύθο. Την απαρχή μας. Αυτή που μας βολεύει κάθε φορά. Αυτή που ταιριάζει στο πνεύμα της κάθε εποχής. Για να καλύψουμε το αιώνιο κενό. Του τότε, του τώρα και του μετά. Έτσι καταντήσαμε όλοι πλέον διάφανοι. Καθάριοι. Μια μόνο πυκνή ομίχλη μποζονίων μέσα στην συμπαντική σκόνη. Άψυχοι. Άοσμοι.

Πώς έγινε με τούτο τον αιώνα / και γύρισε καπάκι η ζωή / πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια / να μην ακούσεις έναν ποιητή. Να σου το πει: του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι / ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά / ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη / και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά. Τα λόγια και τα χρόνια πήγαν χαμένα. Γιατί δεν άκουσες τον ποιητή. Ποιος αφήνει πια, για την άλλη τη γενιά, μαλαματένια λόγια στο χορτάρι;