Κι αυτοί οι οι ευφάνταστοι τεχνίτες της νέας οικονομίας, λέει, ευαγγελίζονται τελευταία την αφθονία. Νέα ελπίδα! Όπιο του λαού η τεχνολογία. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε. Δεν υπάρχει ανεπάρκεια. Κι ας φτωχαίνουν οι λαοί, ας εντείνονται οι ανισότητες, ας εκρήγνυνται κοινωνίες εδώ κι εκεί για το άδικο, τη βία. Τώρα έχουμε υπεραφθονία! Έχουμε τσάμπα bytes τι τα θέλεις τα λεφτά; Πάρε τουίτ και δώσε λάϊκ. Δώσε rapidshare και πάρε torrents. Πάρε ένα android app δώσε ένα iphone app. Τσοβόλα δώσ'τα όλα! Ξεκαβαλήστε κανά σύννεφο ν'ανέβουμε κι εμείς...
Κάπως έτσι χάσαμε και το νόημα. Αποκτήσαμε την ψευδαίσθηση πως έχουμε εξουσία από τη γωνιά του δωματίου μας. Έχουμε το βήμα. Κανείς δε μπορεί να μας φιμώσει πια. Τα τουίτ δίνουν και παίρνουν. Τα likes είναι τα νέα σημαίνοντα που κουβαλούν πλέον το νόημα στα λεγόμενα, στα συμβάντα, στη ζωή μας. Που καθορίζουν τι έχει σημασία γύρω μας. Όλοι μαζί τα φάγανε ή μήπως μαζί το τρώμε ακόμη το παραμύθι αδερφέ; Και μας αρέσει κάθε φορά όπως την πρώτη φορά...
Είσαι ένας/μια απ'αυτούς που σ'αρέσει να συμμετέχεις εικονικά σε εκδηλώσεις αναδάσωσης που δημοσιεύονται στα κοινωνικά δίκτυα. Σε θυμάμαι. Νομίζεις ότι με ένα απλό μήνυμα "Θα παραβρεθώ" φύτεψες ένα δένδρο; Κέρδισες το οξυγόνο που σου αναλογεί; Έκανες το χρέος σου; Δε σε νοιάζει που βγάζεις πια τα παιδιά σου βόλτα στο τσιμέντο της πλατείας; Που δεν υπάρχει πια φυσικός ζωτικός χώρος ανάμεσά μας; Που ίσως τα παιδιά σου να μη γνωρίσουν ποτέ τη μυρωδιά του χώματος για να την αγαπήσουν; Δε πνίγεσαι; Σε χωράει ακόμη αυτός ο τόπος;
Γιατί εσύ; Το παίζεις ντεμέκ ανώνυμος αγανακτισμένος. Γράφεις μια αράδα. Βγάζεις τα σώψυχά σου. Βγάζεις μια γλαφυρή φωτογραφία με περισσότερη ακόμη κατάντια, μιζέρια, ένδεια. Αραδιάζεις 5 παραμύθια, 5 ευφυολογήματα. Λες πως είσαι δημοσιογράφος, συγγραφέας, επιστήμονας, καλλιτέχνης. Πονάς για τον άλλο. Συμπονάς. Συμπάσχεις. Μέχρι εκεί. Και μετά; Οι πράξεις σου; Ποιες είναι;
Ξέρω. Πας ακόμη στο περίπτερο με το αυτοκίνητό σου και κορνάρεις όταν σου κλείνω το ρεύμα με το ποδήλατο και δε μπορείς να προσπεράσεις. Είσαι κακομαθημένος μου φαίνεται. Κι εσύ αδερφέ γιατί πατάς το γκάζι όσο πιο δυνατά γίνεται προσπερνώντας με; Πειράχτηκες; Θέλεις να πιω όλο το άκαυτο πετρέλαιό σου; Γιατί εσένα; Ποιος σου'μαθε να διπλοπαρκάρεις με τα αλάρμ και να κλείνεις το ρεύμα μου; Γιατί ρε δε μου κάνεις ένα νεύμα, ένα ευχαριστώ ρε φίλε όταν σου παραχωρώ προτεραιότητα με την καλή μου την καρδιά; Ποιος είσαι ρε; Δικός σου ο δρόμος, δικά σου και τα πεζοδρόμια; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιό μου; Γιατί δε σταματάς να διασχίσω αυτές τις άσπρες κάθετες γραμμές στο οδόστρωμα; Έχεις συνειδητοποιήσει πόσο λίγο χώρο μοιραζόμαστε ανάμεσα στο τσιμέντο και τις πολυκατοικίες στην πόλη που κατοικούμε;
Αλλά ξέρω τι άνθρωπος είσαι. Σε κακομάθανε από μικρό. Ο τύπος "πάλι φασολάκια ρε μάνα;". Τρώγε μόνο goody's, πίτσες και σουβλάκια σ'όλη σου τη ζωή. Μη νιώσεις την ανάγκη ποτέ να μαγειρέψεις. Τρώγε μόνο από τα έτοιμα. Της μάνας σου. Του Κρασά. Φάε όσο περισσότερο μπορείς. Φάε ό,τι σκατά βρεις μπροστά σου. Μέχρι να σκάσεις.
Αλλά όλα συντελούν στο να συνεχίσουν να σε κακομαθαίνουν. Ο τύπος "Τι να κάνεις, κρίση...". Δε ντρέπεσαι ρε να ζητάς ακόμη χαρτζιλίκι 30 χρονών; Να είσαι άεργος και να τσοντάρει ακόμη ο πατέρας; Τ'αμάξι, το κινητό, τα λούσα. Δε ντρέπεσαι να έχεις φτάσει 30 και να μην έχεις ένα ένσημο; Πέρασες ρε στο ΤΕΙ με βαθμό κάτω από τη βάση. Ρε σε ξέρω καλά, το τελευταίο βιβλίο που διάβασες ήταν η ιστορία στις πανελλήνιες. Και μετά το κόμμα. Έγινες επαγγελματίας πολιτικός στα 30 σου ενώ δεν έχεις φάει ούτε μισή κουταλιά από τη ζωή; Ποια προσόντα; Μήπως είχες απλά 5 γνωστούς του πατέρα σου; Γιατί δε βγαίνεις να το ομολογήσεις ότι δεν κατάφερες τίποτα μόνος σου; Τι λες στην οικογένεια, τους γνωστούς, τους παλιόφιλους; Έχεις πράγματα εκ βαθέων να μοιραστείς; Που δεν ψήφισες ποτέ με πολιτική διαύγεια αλλά πάντα με το συμφέρον; Πως νιώθεις που το κόμμα στο οποίο παρέδωσες τα όνειρα και τα ιδανικά της νιότης σου σ'έχει απλά χεσμένο; Δεν ντρέπεσαι να ζητάς ξανά από εγωπάθεια την εμπιστοσύνη του προδωμένου λαού που βάσισε τις ελπίδες του πάνω σου; Τόσο πια σ'ενδιαφέρει η καρέκλα; Πόσο αποτυχημένος νιώθεις;
Βαριέσαι, λες, να μαζέψεις τις ελιές του παππού αλλά δεν έχεις ενδοιασμούς να γλείψεις μερικούς κώλους για μια 6μηνη σύμβαση στο δημόσιο και μετά μονιμότητα. Δε βαρέθηκες να πηγαίνεις επί 10 χρόνια κάθε μέρα στον Ηριδανό για καφέ μετά τη καθημερινή ανιαρή απασχόληση στην εξυπηρέτηση του πολίτη; Πιο μάγκας ήσουν από τους φίλους σου που δούλευαν νυχθημερόν σε ένα κακοπληρωτή ιδιώτη; Νομίζεις ότι δεν ξέρουν ότι μπήκες από την πίσω πόρτα στο δημόσιο ενώ δεν είχες τα προσόντα και τώρα κατεβαίνεις στις πορείες; Το συνειδητοποιείς ότι μετά από 200 χρόνια ελευθερίας είσαι ακόμη ραγιάς; Πως αφήνεις τον κάθε Ευρωπαίο να σε ξεφτιλίζει έτσι παγκοσμίως; Πως αφήνεις έναν ξένο να κάνει κουμάντο στο σπίτι σου; Με ποια δικαιοδοσία; Είσαι τόσο ανίκανος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου; Δεν έχεις λίγη τσίπα πάνω σου να ξεπουλάς τη γη που σου παραδόθηκε; Δεν έχεις λίγη υπερηφάνεια;
Ποιοι είσαστε εσείς
που τα λόγια μας
τα κάνετε μπροσούρες
οτοβλεψίες, κρυπτομούρες
μ`ένα καλάμι στα μπαλκόνια
για άνοιξης λέτε χελιδόνια.
Ποιοι είμαστε εμείς;
