It’s the end of the world as we know it*
* Τραγούδι των REM
Τα spreads δεν καταλαβαίνουν από Θεούς (ΕΕ) και Δαίμονες (ΔΝΤ). Βρίσκονται και θα συνεχίσουν να βρίσκονται στα δυσθεώρητα ύψη προαναγγέλλοντας το επικείμενο τέλος. Το τέλος ενός παλαιού τρόπου ζωής, το τέλος εποχής...
Βαρέθηκα την αποβλάκωση, τα συμφέροντα και τον λαϊκισμό των διεθνών μέσων που εν μέρει ευθύνονται για την ηθική κατάντια των δυτικών οικονομιών. Έχουν ευθύνη όσοι κρατούν ένα μικρόφωνο και δε φωνάζουν για την πολιτική μεθόδευση παράδοσης της χώρας στο έλεος των «συμμάχων» και στη Διεθνή Νομισματική Τρομοκρατία. Έχουν ευθύνη όσοι κρατούν ένα μικρόφωνο κι αποσιωπούν το κραυγαλέο έγκλημα των αγορών που καλείται να πληρώσει ο λαός. Έχουν ευθύνη όσοι κρατούν ένα μικρόφωνο και δεν προτείνουν αλλά απλά αναπαράγουν.
Η αποτοξίνωση από τα «λίπη» της πανταχού κερδοσκοπίας δεν ήταν ούτε είναι ποτέ εφικτή αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματιστές. Έπονται και χειρότερα αδιέξοδα όταν οι συζητήσεις φέρνουν ανησυχίες στο τραπέζι για θέματα αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, έξοδο από την Ευρωζώνη, «επαναδραχμοποίηση» της οικονομίας. Οι μεθοδεύσεις αυτές είναι στην ουσία το «πιστόλι» που έχει ανέβει από το τραπέζι στο λαιμό του Έλληνα και απειλεί τη ζωή του εάν δεν υπακούσει τις όποιες προσταγές της Διεθνούς Νομισματικής Τρομοκρατίας.
Όλα αυτά χαρίζουν ένα κυνικό γέλιο στο στόμα μας. «Τα ξέρουμε αυτά». Δεν είναι ρεαλιστής όποιος εκφράζει το αυταπόδεικτο, όποιος βγαίνει για λίγο έξω από το μάτριξ. Το κωμικό δεν είναι η έσχατη προδοσία των κυβερνώντων ούτε το πόσο εύκολα χρυσώνεται το χάπι για να μη ξεφεύγει λίγο από την εικονική καθημερινότητά του ο λαός - the show must go on. Το γελοιότερο είναι το πόσο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ δείχνει τελικά ο λαός παραδεχόμενος για άλλη μια φορά την απόλυτη ήττα, την παρακμή, τη μιζέρια του…
Η παρακμή μας ενισχύεται από την έλλειψη κοινού εθνικού στόχου. Δεν είναι στραβός ο γυαλός, είναι που αρμενίζει ο καθείς όπου θέλει. 11.000.000 διαφορετικές απόψεις για την έξοδο από την κρίση, έριδες, αντιπαραθέσεις. Ακόμη κ ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας προαναγγέλλει τη σύγχρονη Οδύσσειά μας τα επόμενα χρόνια δίχως να προσδιορίζει το που θα φθάσουμε στο τέλος του ταξιδιού. Τι κι αν έχουμε αντοχές, υπομονή, πολυμήχανο και ανυπότακτο πνεύμα εάν δεν ξέρουμε προς τα που αρμενίζουμε; Ποια είναι η προοπτική για τις θυσίες που καλείται ο λαός να κάνει;
Η διεθνής επιτήρηση μας προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να διδάξουμε εμείς οι παραμελημένοι ακρίτες των συνόρων της Ευρώπης ποιες είναι τα πραγματικά αίτια της σημερινής κρίσης: το εύκολο χρήμα και ο υπερτροφικός καταναλωτισμός.
Το σύνδρομο του εύκολου χρήματος
Άραγε η Δύση παραδέχεται ενδόμυχα μέσα της την ηθική παρακμή του τζόγου των αγορών κεφαλαίου; Μήπως η μάχη της Ελλάδας με τα spreads αποδεικνύει πόσο ηθικά διεφθαρμένο στα γηρατειά του είναι το σύγχρονο συντηρητικό πρόσωπο της Δύσης; Η Goldman Sachs έχει καταφέρει να θεμελιώσει στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα την αντίληψη του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Οι παγκόσμιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στέκονται αδύναμες μπροστά στην ανηλεή ευκολία χρηματοπιστωτικών οργανισμών και οίκων αξιολόγησης να εξαγοράζουν συνειδήσεις στο βωμό του κέρδους αλλά και να μεταπωλούν ακριβά ακόμη πιο εύκολα την εθνική κυριαρχία των κρατών. Γιατί φοβόμαστε να αποσυρθούμε από αυτό το ανέντιμο παιχνίδι πόκερ;
Ο υπερτροφικός καταναλωτισμός
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα πηγάζει από το σύνδρομο του υπερτροφικού καταναλωτισμού. Από τη μέρα που γεννιόμαστε, καταναλώνουμε. Η συμπεριφορά μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπέρμετρη κατανάλωση. Πόσο μάλλον για ένα λαό που ήταν ανέκαθεν φτωχός, θολώνει με το χρήμα. Η νοοτροπία του τζόγου στο Χρηματιστήριο, το δεύτερο κινητό, το τρίτο αμάξι, η εισαγόμενη πολυτελής ζωή είναι συνέπεια του εύκολου πλαστικού χρήματος που οι αγορές κεφαλαίου μας προμήθευε όλα αυτά τα χρόνια της δήθεν πραγματικής οικονομικής μας ανάπτυξης. Δεν προειδοποίησε ποτέ κανείς τον Έλληνα ότι αυτός που τον τάιζε τόσα χρόνια, τώρα θα τον εκβίαζε με τον χειρότερο τρόπο. Αυτά είναι τα «πολιτιστικά» επιτεύγματα της Δύσης.
Βαθιά εθνική επίγνωση
Καλώς ή κακώς αποτύχαμε να γίνουμε μέλος αυτής της δυτικής οικογένειας. Δε μας πάνε τα ξένα ρούχα. Εμείς ανήκαμε πάντα στο φτωχό Νότο. Μάνα μας ήταν πάντα η Μεσόγειος, τα γνωστά ήρεμα νερά της και η γόνιμη γη της. Το μακρύ ταξίδι στη Δύση με τις κακουχίες, τους πειρασμούς, τα ψεύτικα πλούτη μας γέμισε εμπειρίες αλλά ευτυχώς ξαναβρήκαμε το δρόμο για τη δική μας Ιθάκη. Είναι η ηθική μας υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα, όσο τα διεθνή φώτα είναι ακόμη στραμμένα πάνω μας, ως γενέτειρα της Ευρώπης και κατ’ επέκταση της δυτικής φιλοσοφίας να διδάξουμε ήθος, πολιτισμό και κατ’ επέκταση να απολαύσουμε ανάπτυξη και ευημερία μέσα από τη βαθιά επίγνωση του πραγματικού ρόλου και της αληθινής ταυτότητάς μας.
Δεν υπάρχει εύκολο χρήμα. Ρωτήστε αυτούς που δούλεψαν σκληρά για να ζήσουν ευτυχισμένοι με τα «λίγα και καλά», με το μποστανάκι, τις κότες, το λάδι της χρονιάς και το αμπελάκι τους για να πίνουν λίγο κρασί τα κουρασμένα βράδια τους. Δίχως να το γνωρίζουν, τώρα μπορούν να μας διδάξουν τι είναι αυτό που αποκαλείται στις μέρες μας «οικολογική τσίπα», ποιες θυσίες πρέπει να κάνουμε εμείς για να αποβάλουμε από πάνω μας τον υπέρμετρο καταναλωτισμό που μας στραγγαλίζει. Δουλειά, ήθος, ολιγάρκεια - το νέο τρίπτυχο της μετά-μεταπολίτευσης…
Αντί επιλόγου
Στις 13 Ιουλίου του 2008 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί η κοινότητα Ένωση για τη Μεσόγειο ως εναλλακτική πρόταση για την ένταξη της Τουρκίας, η οποία περιελάμβανε όλες τις χώρες της άνω και κάτω Μεσογείου καθώς και τις χώρες της ευρωζώνης. Σχεδόν 2 χρόνια μετά έχουν γίνει πολύ λίγα για τη συμφιλίωση και τη συνεργασία όλων των λαών της Μεσογείου. Ας ανοίξουμε τα σύνορά μας και ιδιαιτέρως στη γείτονα Τουρκία, η οποία βάλλεται, όπως κ εμείς, στην ίδια γωνιά του κόσμου από τη διεθνή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τρομοκρατία. Ας προωθήσουμε την ιδέα της Ένωσης για τη Μεσόγειο. Οι προοπτικές για τους πραγματικά παραγωγικούς τομείς των μεσογειακών οικονομιών όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, η ναυτιλία, ο τουρισμός, η γεωργία είναι πιο αισιόδοξες.
* Τραγούδι των REM
Τα spreads δεν καταλαβαίνουν από Θεούς (ΕΕ) και Δαίμονες (ΔΝΤ). Βρίσκονται και θα συνεχίσουν να βρίσκονται στα δυσθεώρητα ύψη προαναγγέλλοντας το επικείμενο τέλος. Το τέλος ενός παλαιού τρόπου ζωής, το τέλος εποχής...
Η αποτοξίνωση από τα «λίπη» της πανταχού κερδοσκοπίας δεν ήταν ούτε είναι ποτέ εφικτή αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματιστές. Έπονται και χειρότερα αδιέξοδα όταν οι συζητήσεις φέρνουν ανησυχίες στο τραπέζι για θέματα αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, έξοδο από την Ευρωζώνη, «επαναδραχμοποίηση» της οικονομίας. Οι μεθοδεύσεις αυτές είναι στην ουσία το «πιστόλι» που έχει ανέβει από το τραπέζι στο λαιμό του Έλληνα και απειλεί τη ζωή του εάν δεν υπακούσει τις όποιες προσταγές της Διεθνούς Νομισματικής Τρομοκρατίας.
Όλα αυτά χαρίζουν ένα κυνικό γέλιο στο στόμα μας. «Τα ξέρουμε αυτά». Δεν είναι ρεαλιστής όποιος εκφράζει το αυταπόδεικτο, όποιος βγαίνει για λίγο έξω από το μάτριξ. Το κωμικό δεν είναι η έσχατη προδοσία των κυβερνώντων ούτε το πόσο εύκολα χρυσώνεται το χάπι για να μη ξεφεύγει λίγο από την εικονική καθημερινότητά του ο λαός - the show must go on. Το γελοιότερο είναι το πόσο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ δείχνει τελικά ο λαός παραδεχόμενος για άλλη μια φορά την απόλυτη ήττα, την παρακμή, τη μιζέρια του…
Η παρακμή μας ενισχύεται από την έλλειψη κοινού εθνικού στόχου. Δεν είναι στραβός ο γυαλός, είναι που αρμενίζει ο καθείς όπου θέλει. 11.000.000 διαφορετικές απόψεις για την έξοδο από την κρίση, έριδες, αντιπαραθέσεις. Ακόμη κ ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας προαναγγέλλει τη σύγχρονη Οδύσσειά μας τα επόμενα χρόνια δίχως να προσδιορίζει το που θα φθάσουμε στο τέλος του ταξιδιού. Τι κι αν έχουμε αντοχές, υπομονή, πολυμήχανο και ανυπότακτο πνεύμα εάν δεν ξέρουμε προς τα που αρμενίζουμε; Ποια είναι η προοπτική για τις θυσίες που καλείται ο λαός να κάνει;
Η διεθνής επιτήρηση μας προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να διδάξουμε εμείς οι παραμελημένοι ακρίτες των συνόρων της Ευρώπης ποιες είναι τα πραγματικά αίτια της σημερινής κρίσης: το εύκολο χρήμα και ο υπερτροφικός καταναλωτισμός.
Το σύνδρομο του εύκολου χρήματος
Άραγε η Δύση παραδέχεται ενδόμυχα μέσα της την ηθική παρακμή του τζόγου των αγορών κεφαλαίου; Μήπως η μάχη της Ελλάδας με τα spreads αποδεικνύει πόσο ηθικά διεφθαρμένο στα γηρατειά του είναι το σύγχρονο συντηρητικό πρόσωπο της Δύσης; Η Goldman Sachs έχει καταφέρει να θεμελιώσει στο παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα την αντίληψη του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Οι παγκόσμιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στέκονται αδύναμες μπροστά στην ανηλεή ευκολία χρηματοπιστωτικών οργανισμών και οίκων αξιολόγησης να εξαγοράζουν συνειδήσεις στο βωμό του κέρδους αλλά και να μεταπωλούν ακριβά ακόμη πιο εύκολα την εθνική κυριαρχία των κρατών. Γιατί φοβόμαστε να αποσυρθούμε από αυτό το ανέντιμο παιχνίδι πόκερ;
Ο υπερτροφικός καταναλωτισμός
Η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα πηγάζει από το σύνδρομο του υπερτροφικού καταναλωτισμού. Από τη μέρα που γεννιόμαστε, καταναλώνουμε. Η συμπεριφορά μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπέρμετρη κατανάλωση. Πόσο μάλλον για ένα λαό που ήταν ανέκαθεν φτωχός, θολώνει με το χρήμα. Η νοοτροπία του τζόγου στο Χρηματιστήριο, το δεύτερο κινητό, το τρίτο αμάξι, η εισαγόμενη πολυτελής ζωή είναι συνέπεια του εύκολου πλαστικού χρήματος που οι αγορές κεφαλαίου μας προμήθευε όλα αυτά τα χρόνια της δήθεν πραγματικής οικονομικής μας ανάπτυξης. Δεν προειδοποίησε ποτέ κανείς τον Έλληνα ότι αυτός που τον τάιζε τόσα χρόνια, τώρα θα τον εκβίαζε με τον χειρότερο τρόπο. Αυτά είναι τα «πολιτιστικά» επιτεύγματα της Δύσης.
Βαθιά εθνική επίγνωση
Καλώς ή κακώς αποτύχαμε να γίνουμε μέλος αυτής της δυτικής οικογένειας. Δε μας πάνε τα ξένα ρούχα. Εμείς ανήκαμε πάντα στο φτωχό Νότο. Μάνα μας ήταν πάντα η Μεσόγειος, τα γνωστά ήρεμα νερά της και η γόνιμη γη της. Το μακρύ ταξίδι στη Δύση με τις κακουχίες, τους πειρασμούς, τα ψεύτικα πλούτη μας γέμισε εμπειρίες αλλά ευτυχώς ξαναβρήκαμε το δρόμο για τη δική μας Ιθάκη. Είναι η ηθική μας υποχρέωση απέναντι στην ανθρωπότητα, όσο τα διεθνή φώτα είναι ακόμη στραμμένα πάνω μας, ως γενέτειρα της Ευρώπης και κατ’ επέκταση της δυτικής φιλοσοφίας να διδάξουμε ήθος, πολιτισμό και κατ’ επέκταση να απολαύσουμε ανάπτυξη και ευημερία μέσα από τη βαθιά επίγνωση του πραγματικού ρόλου και της αληθινής ταυτότητάς μας.
Δεν υπάρχει εύκολο χρήμα. Ρωτήστε αυτούς που δούλεψαν σκληρά για να ζήσουν ευτυχισμένοι με τα «λίγα και καλά», με το μποστανάκι, τις κότες, το λάδι της χρονιάς και το αμπελάκι τους για να πίνουν λίγο κρασί τα κουρασμένα βράδια τους. Δίχως να το γνωρίζουν, τώρα μπορούν να μας διδάξουν τι είναι αυτό που αποκαλείται στις μέρες μας «οικολογική τσίπα», ποιες θυσίες πρέπει να κάνουμε εμείς για να αποβάλουμε από πάνω μας τον υπέρμετρο καταναλωτισμό που μας στραγγαλίζει. Δουλειά, ήθος, ολιγάρκεια - το νέο τρίπτυχο της μετά-μεταπολίτευσης…
Αντί επιλόγου
Στις 13 Ιουλίου του 2008 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου Σαρκοζί η κοινότητα Ένωση για τη Μεσόγειο ως εναλλακτική πρόταση για την ένταξη της Τουρκίας, η οποία περιελάμβανε όλες τις χώρες της άνω και κάτω Μεσογείου καθώς και τις χώρες της ευρωζώνης. Σχεδόν 2 χρόνια μετά έχουν γίνει πολύ λίγα για τη συμφιλίωση και τη συνεργασία όλων των λαών της Μεσογείου. Ας ανοίξουμε τα σύνορά μας και ιδιαιτέρως στη γείτονα Τουρκία, η οποία βάλλεται, όπως κ εμείς, στην ίδια γωνιά του κόσμου από τη διεθνή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική τρομοκρατία. Ας προωθήσουμε την ιδέα της Ένωσης για τη Μεσόγειο. Οι προοπτικές για τους πραγματικά παραγωγικούς τομείς των μεσογειακών οικονομιών όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, η ναυτιλία, ο τουρισμός, η γεωργία είναι πιο αισιόδοξες.
